روز واقعه
پس از پیروزی انقلاب اسلامی شورای انقلاب در سال ۱۳۵۸ تصمیم گرفت کارخانههای بزرگ را به دولت بسپارد؛ تصمیمی که براساس آن، نهتنها اموال و داراییهای ۵۳نفر از کارآفرینان ایرانی مصادره شد بلکه زمینه را برای دولتی شدن بیش از ۵۰۰کارخانه بزرگ بخش خصوصی فراهم کرد. همچنین این گزارش بیان میکند که با اجرای قانون حفاظت از صنایع، مالکیت شرکتها از صاحبانشان سلب شد، اغلب آنها به بنیاد مستضعفان واگذار شدند و مدیریت آنها به نهادهای دولتی واسپاری شد. در میان این صنایع، چند کارخانه بودند که وضع خوبی نداشتند اما سازمان گسترش میتوانست آنها را نوسازی کند. استراتژی صنعتی ما در دهه اول انقلاب، بعد از ملی کردنها، استراتژی حفظ موقعیت موجود صنایع بود و تحول چندانی در صنایع رخ نداد.
اعتمادی که از میان رفت
یکی از مهمترین نکاتی که در مورد مصادره صنایع پس از انقلاب اسلامی وجود دارد، مساله حقوق مالکیت است. در واقع یکی از مهمترین پیشنیازهای سرمایهگذاری در یک کشور و کمک به رشد اقتصادی آن رعایت حقوق مالکیت افراد است. سرمایه به صورت هوشمندانهای از محیط ناامن میگریزد و به جایی میرود که مالکیت در آن محترم شمرده میشود. موج مصادرههای صنایع پس از انقلاب اسلامی موجب شد تا این ناامنی برای سرمایه در ایران به وجود بیاید. موسی غنینژاد، اقتصاددان، در میزگرد هفتهنامه «تجارت فردا» با عنوان «گرد رخوت بر تن کارخانه یا خواب کوتاه رونق کارخانه» به این نکته اشاره کرده است. او در این زمینه گفت: «در جریان انقلاب 57 تغییر مالکیت بنگاههای بزرگ از خصوصی به دولتی ضربه مهلکی به اقتصاد ایران وارد کرد.
اندیشه مصادره اموال
پس از آنکه انقلاب اسلامی در سال 1357 به پیروزی رسید، برخی افراد از جمله کسانی که جزو کارکنان صنایع بودند سعی کردند مالکیت صاحبان آن صنایع را زیر سوال ببرند و حتی در مواردی از ورود کارآفرینان به کارخانه خودشان جلوگیری کردند. این مساله یکپرسش را مطرح میکند؛ چه دیدگاهی موجب میشد چنین رویکردی نسبت به صاحبان صنایع وجود داشته باشد؟ علیاصغر سعیدی، جامعهشناس در این میزگرد به این موضوع پرداخت و گفت: «وقتی به تصمیمات اقتصادی بعد انقلاب مینگریم به نظر میرسد بردارهای چپهای مارکسیست و چپهای مسلمان با یکدیگر همسو شده بود.
مصادره و ملی شدن تقریبا پیامد همین همسویی چپگراها بود. بهتر است بررسی کنیم و ببینیم که پیامد پیاده کردن ایدههای اقتصادی ایدئولوژی چپ برای اقتصاد ایران چه بود؟ ما با واژه مصادره و ملی شدن یا بهتر بگویم دولتی شدن روبهرو هستیم که از هم جدا هستند. مصادرهها به ظهور بنیادهای انقلابی انجامید. چپها براین نظر بودند که با مصادره توزیع ثروت مجدد بهتر میشود.» سعیدی معتقد است که در جریان مصادره صنایع توسط دولت، اقتصاد ایران فرمی دوگانه به خود گرفت. اقتصاد دولتی و ریشه دواندن بنیادها دوگانه مذکور بودند. همین مساله موجب شد تا بوروکراسی ایران نیز بیش از بیش رشد کند.
او در این زمینه گفت: «این ساختار دوگانه، بوروکراسی نظام اقتصادی ایران را بیش از آنچه انتظار میرفت بزرگ کرد. ضمن اینکه توزیع مجدد درآمد آنطور که در نظریههای چپگراها مطرح شده بود، به وجود نیامد چون کارخانههای مصادرهشده و دولتیشده به سبب کارآیی و بهرهوری بسیار پایین، امکان توزیع مجدد درآمد را نداشتند.»